Zondag 26 juni-the countdown begins again...

Het zit er alweer bijna op. Nog een vijftal dagen te gaan, waarin 3 shifts. We hebben besloten om de 31ste te eindigen met een avondshift zodat we afscheid kunnen nemen van alle kinderen voor het slapengaan. We vertrekken de 1ste in de namiddag, wat ons nog net genoeg tijd geeft om het appartement te poetsen.
De gevoelens zijn gemengd. Enerzijds hebben we hoog nood aan terug uit de drukte te zijn. Anderzijds is de plaats een beetje deel van je gaan uitmaken. Je bent erin gegroeid en uiteraard geeft het een raar gevoel om weg te gaan en al die mensen die je hebt leren kennen misschien nooit meer terug te zien.
Je hebt met hen gespeeld, hen eten gegeven, kleren aangedaan, hun haren gewassen, hun getroost als ze ziek waren en medicijnen gegeven en soms ook hun poep afgeveegd of hun pampers aangedaan, in geval van de allerkleinsten.

We zijn gisteren een laatste keer met Sonam op de boemel gegaan en we hebben hem natuurlijk uitgebreid verwend. Zo uitgebreid dat mijn maag er nu nog steeds van opgeblazen is: cola, momo’s, frieten, pizza, … en daarna aardbeienijs voor Sonam en zijn dai (broer Gunther). Ik kon tegen dan al geen pap meer zeggen.
We hebben hem ook nog een nieuwe boekentas gekocht en een speelgoedjeep waar hij weer als een prins mee liep te pronken toen we hem terug naar het home brachten.

Eigenlijk moeten we wel bekennen dat het al bij al toch nog niet zo’n goedkope vakantie is geweest. In principe kan je als toerist in Nepal,als je al accommodatie hebt zoals wij, rondkomen met 10-15 euro per dag (1000 rs). Wij hebben er echter al elke maand 1/4de meer doorgejaagd dan de bedoeling was, juist omdat alles zo spotgoedkoop is. Gunther kocht de jongens al drie voetballen en een mini-kickertafel, die uiteraard allemaal al kapot zijn.
En voor Sonam kochten we achtereenvolgens een speelgoedmoto (stuk), een autootje (stuk) en een jeep (in afwachting), een T-shirt en een bloes, een jeansbroek, een paar sportschoenen, een paar Crocs en een boekentas.
We hebben de kinderen overigens gisteren ook nog heel blij kunnen maken. Mama en papa hadden al 150 euro meegegeven voor de kinderen. En nu mama het initiatief genomen om soep en groenten te verkopen op haar werk, waardoor er nog eens 200 euro in het laatje kwam. We hebben de 350 dan ook zelf verhoogd naar 395 euro, waardoor we alle 79 kinderen in het home 500 Rupees op hun spaarrekening hebben kunnen laten bijschrijven. We hebben dus heel veel bedankjes in jullie plaats mogen ontvangen! ☺ Vooral van de meisjes eigenlijk want voor de Nepalese jongens zit het minder in hun cultuur ingebakken om ‘dank u’ te zeggen voor iets.
Maar het was dus een geweldig idee mama en ook van onze kant: ‘danyebat’ ☺

Vandaag hebben we terug onze vrije dag, onze voorlaatste vrije dag, en het plan is om met 1 van de oudere meisjes, Laxmi, mee te gaan naar haar leraar. Zij volgt koksschool en ik had laten weten dat ik nog graag een paar Nepalese gerechten had leren maken, dus hopelijk krijgen we vandaag die kans.
Ik heh hier al onwaarschijnlijk goed gegeten in Nepal en zou het eten echt missen, vandaar dat ik het eigenlijk ook zelf wil kunnen maken. En misschien leer ik nog iets interessants om aan Inge van de Coquerie te kunnen doorgeven natuurlijk ☺

We hebben overigens bijzonder veel geluk gehad met het weer hier. Die dag dat we naar Dwarikas teruggingen, was er 75-80 kans op regen en is er geen drup gevallen. Gisteren was er even een plaatselijke stortbui voor we Sonam gingen halen, maar die duurde hoop en al een kwartier en ook vandaag ziet het er weer wat bewolkt maar wel droog uit. De moesson begint normaal gezien rond half juni maar we hebben tot nu toe mogen afkloppen dat die ons voor het grootste deel gespaard is gebleven. Tot nu toe regent het vooral ’s nachts.
De hitte is de afgelopen drie dagen ’s nachts ook weer wat afgenomen waardoor ik toch iets makkelijker inslaap.
En over moesson gesproken, ik had het nog niet vermeld maar ik heb dus last van monsoonfingers & toes. Echt niet te doen. Mijn handen en een paar van mijn tenen stonden een maand geleden plots vol brobbeltjes en blaasjes. Wim zei dat hij dat ook soms had en dat hij dat monsoonfingers noemt, omdat het door de combinatie van warmte en vocht komt.
Ik moet wel zeggen dat ik daar in Thailand nooit last van heb gehad. Intussen zijn die blaasjes sinds een dikke week allemaal kapot gesprongen dus staan mijn tenen en vingers vol velletjes. Erg sexy! ☺
Vooral mijn tenen zien er uit, maar ik denk dat het ook veel te maken heeft met het feit dat ik al twee maanden constant op flipflops loop en dat vaak schuurt tussen mijn tenen die regelmatig nat zijn in het home door het douchen, het kleren wassen, etc. Ik ben overigens ook daardoor voor de eerste keer in mijn leven een eeltplek aan het ontwikkelen op mijn linkervoetzool dus het eerste wat ik denk te doen in België is naar de pedicure gaan ☺
Soit, het doet allemaal geen pijn natuurlijk en de monsoon toestanden zullen wel overgaan eens we in Australië zijn zeker.

Dinsdag hebben we overigens ook nog een afspraak gepland met Inge, de originele oprichtster van Shangrila Home die ook nog steeds in Kathmandu is maar zich meer heeft toegelegd op het opvangen van Nepalese meisjes.
Ik had hier het boek ‘Sold’ van Patricia McCormick gelezen, waarin het verhaal stond van een Nepalees meisje dat wordt verkocht door haar stiefvader en in de prostitutie in India belandt op 13-jarige leeftijd. Hartverscheurend! Maar helaas ook de trieste waarheid wat veel straatarme Nepalese meisjes betreft. Terwijl de meeste jongens op de straat belanden, aan de drugs geraken en/of in de misdaad belanden, komen de meeste arme meisjes of weeskinderen in een heel ander milieu terecht.
Ik kende nu het verhaal achter Shangrila Home via Wim en ik had ook met Pradip van de Gokarna Boys gesproken (het nevenproject van Shangrila waarin straatjongens terecht kunnen om te leren pottenbakken vooraleer ze een definitieve studierichting kiezen). En ik had zelfs twee van de jongens geïnterviewd en hun verhalen gehoord over het straatleven, gevuld met diefstal, drugsgebruik op zeer jonge leeftijd en mishandeling.
Daarom wilde ik nu ook graag van Inge horen hoe het de meisjes in Nepal vergaat en welke de initiatieven zijn die ze daarvoor hebben opgezet.
Ik wil er graag iets meer mee doen eens we in België zijn. Het misschien verwerken tot een artikel dat ik in een iets groter medium kan zetten? Ik weet het nog niet. Ik vind alleen dat ik het moet weten en ik vind het fantastisch dat mensen zoals Wim en Inge hun leven wijden aan het beter maken van dat van anderen. Ik heb nu zelf ervaren dat het niet dat wat zij doen is wat mijn eigen roeping is. Maar ik denk dat ik wel op mijn eigen manier een steentje kan bijdragen.

deadline stress

Nog 10 dagen en het zit er alweer op hier in Nepal. De gevoelens zijn heel tegenstrijdig. Toen we hier net over de helft zaten, was ik het een beetje beu. Het lawaai, de vervuiling, de chaos, het zware werk soms, …

De ommekeer vond plaats toen we ongeveer 6 weken ver waren. Misschien toevallig ook de periode dat Sonam ons petekindje werd? Hoewel ik met de beste wil van de wereld niet kan zeggen of het daar ook aan gelinkt is. Het leek eerder of er een verandering plaatsvond. In de kinderen maar ook in mezelf. Ik vroeg me zelfs af of het was omdat het einde in zicht was. Hoewel ik ook dat nu weer betwijfel.

Neen, de houding van de kinderen tegenover ons veranderde weer. Of viel het me meer op? Ze begonnen opener te worden. Kwamen ons soms spontaan een knuffel geven, zowel de kleintjes als de groteren. En ik werd ook een stuk rustiger naar hen toe. Jaagde me niet meer op in elk klein detail, de ene die smodderde met zijn eten, de andere die een klap uitdeelde, … In het begin kon ik behoorlijk van opspringen. Nu kan ik er iets vaker met de glimlach naar kijken en denken: ‘Het zijn maar kinderen’.

We hebben hier dan ook zoveel grappige momenten meegemaakt. Er is elke dag wel iets om compleet over in een breuk te liggen. Enkele dagen gelede stikte ik nog bijna van het lachen toen ik een stukje ‘Loft’ mee keek met de oudere kinderen. Jawel, ze hebben hier zelfs de Belgische film ‘Loft’ in Nepal, mét Engelse ondertitels. Hoewel, ondertitels? Het was weer typisch op zijn Aziatisch, waarbij woorden vaak werden fonetisch werden weergegeven, een beetje ‘het klinkt als’.

Op een bepaald moment in de film zegt een van de mannen dus: ‘Het is volledig naar de kloten’. De vertaling luidde: ‘It’s completely into the balls’.

Ik kwam niet meer bij! :D

Dan zijn er altijd kleine dingen die zeer lachwekkend zijn. Zoals de kleine Sabina (dochtertje van 1 vd didi’s) die op Gunther zijn T-shirt had gekakt op de dag dat hij naar zijn eerste –en gelijk ook zijn laatste- voetbalmatch ging. Gelukkig was Gunther zo slim geweest een extra T-shirt mee te nemen.

Je ziet hier monniken in traditionele kleding met Puma’s onder, of al Skypend achter de laptop,… Nepal verwesterd, zoveel is zeker!

We hebben ook ontzettend veel lol gehad toen we de kids een dagje met krijt lieten spelen. In no time stond de hele binnenplaats vol tekeningen en het duurde niet lang of ze vonden er niet beter op dan grote gekleurde bollen op de grond te tekenen, hun handpalmen daarin te wrijven en die dan te gaan uitsmeren op elkaar en natuurlijk op ons. Ik heb spijt dat ik daar geen foto’s van heb want het was een geweldig zicht. Vooral Gunther met knalroze wangen en lippen! :)

We zijn gisteren ook nog eens voor een dagje naar Dwarikas teruggegaan. De spa manager had me tijdens ons verblijf uitgenodigd om een keer terug te komen voor een sessie ‘Singing Bowl Therapy’, met het idee dat ik daar dan iets over kon schrijven in 1 van de magazines. Terwijl je in lotushouding zit met je ogen gesloten, slaat de therapeut een uur lang op koperen kommen die op verschillende toonhoogtes trillen. Het was een heel bevreemdende ervaring. Ik weet nog steeds niet wat ik ervan moet denken. Het heeft veel te maken met het opheffen van blokkades en het terug laten stromen van je energie. En dat bleek ook wel zo aan te voelen na de sessie. Het had niets te maken met mij energieker te voelen maar ik voelde mij wel alsof ik onder spanning stond, zoals een batterij die ‘overladen’ was. Mijn handen voelden heel erg warm en mijn vingertoppen tintelden. Als ik mijn handpalmen naar elkaar toe bracht, voelde ik de lucht ertussen bijna zinderen. Zo raar dat ik dacht dat ik het mij inbeeldde. Ik vroeg dus aan Gunther om zijn hand tussen die van mij te steken, met mijn eigen handpalmen op 2 cm afstand. En hij zei meteen: ‘Amai’, da’s warm!’.

Zonder dat ik hem had aangeraakt! En laten we nu eerlijk zijn, als er iemand 100% rationeel is op dat vlak, is het Gunther wel. Of wacht, onze pa is misschien nog net een graadje erger! :)Weer een straffe ervaring dus, die ongetwijfeld moeilijk met de ratio te vatten is.

We hadden trouwens weer onwaarschijnlijk veel geluk. Ik had de dag ervoor naar de weersvoorspellingen gekeken en er werd 75-80% neerslag verwacht. :S Er bleek uiteindelijk echter geen wolkje aan de lucht en we hebben de hele dag een stralende zon gehad :). Nancy was overigens ook zo vriendelijk om Gunther zelfs nog een gratis massage te geven van 1,5 uur, terwijl ik nog aan het werk was en ’s avonds hebben we nog even gezellig met haar gedineerd.

Echter, terwijl Gunther heerlijk zorgeloos van dit alles kon genieten langs het zwembad, heb ik het grootste deel van de dag mega gestresst om het magazine af te krijgen. Ik heb zowat de hele dag gespendeerd aan het mailen en bellen met het babymag team met last minute correcties en van die typische deadline dingen. Ik vertrek overigens meteen weer naar het internetcafé om te kijken of alles nu ok is, aangezien ik gisterenavond laat niemand meer vast kreeg. Dat uurverschil is niet altijd even makkelijk natuurlijk. Het is de laatste weken dan ook op dat niveau bijzonder druk geweest voor mij. Ik ben elk vrij moment dat ik had naar de Flavors in Boudda gelopen, een dikke 20 min van hier, omdat ik daar de snelste connectie heb. En ook in het weeshuis profiteerde ik van de ‘vrije’ momenten als de kids naar school waren, om me naar de computerkamer te reppen en weer verder te werken.

Gunther vond het niet altijd even grappig dat ik constant aan het werk was en ik vrees dat het ook nog niet volledig gedaan is, de komende weken. Tenminste, als ik ook nog een beetje van Australië wil genieten ook.

Ik moet er immers voor zorgen dat de artikels tijdig gelanceerd worden, bestellingen worden geplaatst bij de medewerkers etc. Het vierde magazine moet immers alweer klaar zijn op 20 augustus, dus ik kan het men niet echt permitteren om stil te blijven zitten en 100% vakantie te vieren.

Soit, het stoort me niet altijd even erg, ik doe het immers graag. Ik heb er alleen veel meer moeite mee als er problemen ontstaan en je niet dichter bij thuis bent om ze meteen op te kunnen lossen of sneller te reageren. Ik ben bv tevreden met de cover van ons derde nummer dat eind juli in de rekken ligt maar ik vind bepaalde artikels weer veel te Franstalig. En dat had ik mogelijk kunnen voorkomen als ik thuis was geweest. Soit, weer een les voor het volgende nummer dus…

Hierbij toch al een aantal foto's voor de mensen die ons niet via Facebook kunnen volgen! Gunther en Nathalie

Vrijdag 17 juni

Het gebeurt hier maar zelden, maar deze avond is het nog eens het geval, Nathalie is slapen en ik ben nog niet moe dus dacht nog maar is wat te schrijven voor de blog. We zijn nu over de helft van onze 3 maanden en dat geeft toch wel een vreemd gevoel. Daarvoor leek het of deze 3 maanden gingen blijven duren maar nu resten er ons nog maar 2 weken in het weeshuis. Daarna volgt nog wel een maand in Australië maar het voelt alsof die ook zal voorbij vliegen en wij al bijna terug in België staan.

Zoals Nathalie ook al schreef, zijn wij dus 'Godmother' en 'Godfather' geworden van Sonam, één van de kinderen in het weeshuis. Vooral Nathalie, wiens moedergevoel ongelofelijk hard is aangewakkerd, is zot van hem. Gisteren is ze dan ook met hem op uitstap geweest en ik denk dat ze er allebei even hard van genoten hebben. Ik moest mij nog wat toeleggen op de voetbal want zondag is de eerste match en zo konden zij met hun tweetjes wat quality-time doorbrengen. De verhalen en gezichten achteraf waren geweldig gewoon, zo waren ze momo’s gaan eten, had hij cola mogen drinken en had hij als dessert een stuk chocoladetaart gekregen. Dan waren ze nog nieuwe schoenen, een jeansbroek, een bloes en een paraplu voor hem gaan kopen en hadden ze de taxi teruggenomen naar het weeshuis. Toen ze daar aankwamen had hij zijn nieuwe kleren al aan en was hij zo fier als iets, de andere kinderen zaten in het klaslokaal en hij kon dan ook onmiddellijk zijn nieuwe kleren aan iedereen laten zien. Prachtig gewoon om te zien hoe hij er van genoot. Vandaag hebben we hem nog een speelgoedautootje en croc’s gekocht, ja hij wordt al helemaal verwend (door zijn godmother :)). Volgende week zaterdag nemen we hem in de namiddag terug mee en gaan we hem nog een nieuwe rugzak kopen en met hem iets eten. Ach ja, het zal misschien de enige keer zijn dat hij ons ziet dus mogen we hem wel wat verwennen.

Zaterdag 18 juni

Goeiemorgen! In tegenstelling tot wat gisterenavond de uitzondering was, is deze ochtend géén uitzondering. Ik ben weer veel te vroeg wakker (kwart voor 8) en Gunther slaapt nog :)

En dan zie ik dat ‘m gisterenavond nog mijn beste verhaal ‘gepikt’ heeft ook :)

Inderdaad, terwijl Gunther zijn grote passie, voetbal, ook hier in Nepal op de voet volgt (ge moet ne keer zien hoe trots hij is als hij die mannen kan coachen en ze hem weer eens komen vragen voor een match :)), heb ik ook eindelijk mijn grote passie gevonden: Sonam.

Hoewel we hem pas sinds een paar dagen zijn beginnen sponsoren (60 euro per maand is het maximale bedrag per kind om naar school te kunnen gaan etc), voel ik me nu al echt alsof ik zijn meter ben.

Hij trok in het begin al mijn aandacht door zijn ‘verhaal’. In tegenstelling tot de meeste kinderen, heeft Sonam geen familie. Of tenminste, niemand weet wie zijn ouders zijn, of ze nog leven, of waar ze zijn. Hoewel we aanvankelijk dachten dat Shangrila een weeshuis is, is het dat niet. Het is een opvangtehuis voor ‘minderbedeelde kinderen. Dat betekent dat de meeste kinderen nog minstens 1 ouder hebben en vaak ook nog ene broer of zusje in het home hebben. DE familie is echter niet in staat om voor hen te zorgen. Hoewel er ook een aantal kinderen zijn die door hun ouder(s) naar daar werden gebracht en hen daarna nooit meer hebben teruggezien. Sonam werd vorig jaar in Kathmandu gevonden aan de poort van de CPCS shelter. Hij was ondervoed, had geen naam, geboortedatum of afkomst. Sonam is de naam die de welzijnswerkers hem toen gegeven hebben. Ze schatten hem vijf jaar maar niemand kan dat dus met zekerheid zeggen. Hij wist zelf ook helemaal niets over zijn afkomst, hoewel er wordt gezegd dat hij het dialect van de Tamang sprak, 1 van de grootste bevolkingsgroepen van Nepal, waarmee je helaas nog niets weet.

Sonam zit pas sinds december 2010 in Shangrila Home. In het begin was hij vrij onhandelbaar volgens Wim. Het was zelfs een pyromaantje! Intussen is hij een pak gekalmeerd en zie je dat er een lief hartje achter de streken steekt. Hij verstaat ook al een minimum aan Engels, hoewel je het niet te ingewikkeld moet maken.

Hij heeft nog veel problemen met bezittingen. Alles wat hij ziet, wil hij hebben: ‘Mero, mero’ (Van mij, van mij!’) En als hij het dan heeft, maakt hij het stuk binnen de 24u. We hadden hem een motootje gekocht voor nog geen 2 euro (Harley Davidson modelletje). Hij was zo fier als een gieter en ging het in alle kamers tonen, maar 2 uur later was het zadel ervan af, een uur later de wielen en tegen de avond was de motor gewoon in twee :) Het is dus wel een bandiet af en toe en je moet hem regelmatig terugfluiten maar ik heb niet het gevoel dat hij dat doet omdat hij echt stout is. Hij tast graag zijn grenzen af en je mag niet vergeten dat het absoluut niet duidelijk is wat voor opvoeding hij voorheen heeft gehad. Als er al sprake van opvoeding was. Hij heeft ook nog de vervelende neiging om heel hard te gaan schreeuwen als hij boos is of als iemand hem pijn heeft gedaan. Hij huilt dan niet gewoon maar gaat bewust ergens onwaarschijnlijk hard liggen brullen. Dat probeer ik er nog een beetje uit te krijgen in de twee weken die ons nog resten. Ijdele hoop misschien maar hij zegt tegenwoordig toch ook al sneller 'thank you' en 'please' omdat ik daar zo op hamer :)

De tweede reden dat ik voor Sonam koos, is omdat ik gewoon op een bepaald moment verliefd op hem werd. En dat was zelfs vrij vroeg tijdens ons verblijf in Nepal. Ik weet nog dat hij ziek was en dat hij met hoge koorts in zijn bed lag. Ik ben toen naast hem gaan zitten en heb slaapliedjes voor hem gezongen, terwijl ik hem over zijn haren streelde. Op een bepaald moment nam hij mijn hand en trok die onder de deken waar hij hem tegen zijn bibberende lijfje drukte. Ik denk echt dat er toen iets in mij werd losgemaakt waarvan ik vergeten was dat ik het had.

Gunther heeft gelijk. Mijn moedergevoel is onwaarschijnlijk aangewakkerd hier en vooral door Sonam. Een beetje druk voor onze relatie wel, want Gunther voelt het nog niet zo aan maar we praten er wel over en ik geef hem zijn tijd. Net zoals ik heb ontdekt dat ik mijn redenen had om dat gevoel weg te drukken, ben ik ervan overtuigd dat Gunther die ook heeft. Hij heeft gewoon wat meer tijd nodig om erachter te komen.

Ik besef ook heel goed dat mijn prioriteiten langzaamaan veranderd zijn. Ik heb sinds mijn studententijd tot ik bijna 30 werd, ontzettend de beest uitgehangen. Ik heb alles gedaan wat ik wilde doen. Fuiven, drinken, experimenteren, afterparty’s, vriendjes, … Noem maar op. Ik heb hard en goed geleefd, al zeg ik het zelf :) En daarna heb ik, verschillende jobs gedaan waar ik telkens veel heb bijgeleerd, fantastische mensen heb leren kennen, een ontzettend groot netwerk heb opgebouwd en ongelooflijke kansen heb gehad, jobs, waarmee ik al op jonge leeftijd goed mijn geld verdiende (hoewel het er even snel terug door ging J) en waardoor ik oude passies terug ontdekte (organiseren, schrijven, fotograferen, …) Tot slot zijn er de onwaarschijnlijk mooie reizen die ik al heb mogen maken (Canbodja, Thailand, Ijsland, India, Sri Lanka, Ierland, Nepal, LA, Praag, Schotland, …)

Als ik soms terugkijk, lijkt het of ik al meerdere levens heb geleid :D

Het ‘moeten’ is de laatste jaren dus meer en meer gaan verzwakken. Ik moet niet meer op elk feestje zijn, ik moet niet meer de beest uithangen, ik moet niet meer zonodig gaan terrassen als ik meer zin heb om in de zetel te blijven hangen. Ik hoef ook geen excuses meer te bedenken. Ik zeg gewoon tegen mijn vrienden dat ik moe ben, dat ik geen zin meer heb of dat ik terug naar mijn lief wil.

Heet dat ouder worden dan? Dan is het goed voor mij :D

Gunther heeft naar mijn gevoel wel nog af en toe die behoeften. Hoewel hij beweert van niet, denk ik dat hij vroeger soms toch een beetje minder tijd had voor zichzelf. De jaren dat ik de beest uithing, was hij eigenlijk al een hardwerkende vader. Hij zegt dat hij niets gemist heeft, maar dat geloof ik hem niet. Dat hij ook op dat moment gelukkig was, daar twijfel ik niet aan. Ik denk echter wel dat jonge mensen in hun leven sowieso door een aantal fasen heen moeten, en bij de ene duurt dat al wat langer dan bij de andere… Net zoals Sonam nu eigenlijk nog maar net begint te onderzoeken wat kan en wat niet kan.

En Gunther terug heeft ontdekt wat hij zelf graag doet. Ik ben ook erg blij dat hij tijdens deze reis heef ontdekt dat zijn werk wél hetgene is wat hij wil doen. Ik zou hem in eender welke beslissing hebben gesteund, begrijp me niet verkeerd, maar de fase die hij nu doorging, had ik al meermaals doorgemaakt en voor hem was het een behoorlijke mijlpaal. Soms ligt een ontevredenheid niet zozeer in wat je doet maar in 1 van de onderdelen ervan. En dan is het aan jou om daar verandering in proberen te brengen. Van job veranderen (vluchten), heeft dan zeker geen zin, want je zal telkens tegen hetzelfde probleem blijven aanlopen.

Ik ben dus blij dat hij zijn goesting terug heeft gevonden. Ik was er al van overtuigd dat hij goed was in wat hij deed maar het was aan hem om dat ook zelf terug te gaan geloven. Net zoals ik er meer dan ooit van overtuigd ben, dat zelfstandig worden de beste beslissing ooit was voor mij en ik me nooit meer terug onder een baas zie werken. Het had alleen een behoorlijke tijd nodig voor ik dat besefte. En ook door dat proces moest ik eerst heen gaan.

Soit, ik ben compleet afgedwaald zoals gewoonlijk :). Terwijl Gunther dus ging voetballen eergisteren, heb ik onze ‘zoon’ mee op stap genomen.

Ik had voor de gelegenheid mijn eigen kurta aangetrokken, zodat ik ook een beetje meer ‘Nepalees’ leek :) En zo liepen wij door de straten richting Boudha. Hij maar op winkeltjes wijzen en vragen: Momo’s? En ik telkens: ‘Little more walking, Sonam’ (ja, brakke Engels, anders snappen ze het niet;))

Dan zijn we eerst gestopt voor nieuwe schoenen. Hij zo fier als iets! En daarna doorgewandeld naar het restaurant, waar we twee cola’s, chicken momo’s, paneer cheese (gefrituurde kaasblokjes) en peanut sandheko (pinda’s met pepertjes, ajuin, tomaat en spicy kruiden) aten tot alles leeg was J Zo genieten dat die kleine deed, en ik al even erg. Hij vond het geweldig hoe het rietje in de cola door de bubbeltjes terug omhoog kwam (didi, hi, hi, hi – kijk, kijk, kijk!), hij experimenteerde met momo’s en ketchup en testte de paneer en de peanuts om tot het besluit te komen dat hij het allemaal lustte :) En ik leerde hem zijn momo’s niet in een keer in zijn mond te proppen maar eerst met zijn lepel door te snijden.

Intussen was het beginnen regenen en omdat ik mijn handen al vol had met de lychees die ik onderweg gekocht had, de zak met zijn schoenen en mijn grote paraplu, besloot ik hem ook maar een kinderparaplu te kopen. Een geweldig zicht! Hij liep trots langs mij en ik stuurde het topje van zijn paraplu bij met mijn vrije hand zodat hij zijn regenscherm met beide handen kon vasthouden en intussen dicht genoeg bij mij bleef.

Daarna gingen we nog een chocolate brownie eten in het Saturday Café, waar hij met een engelengezichtje een stukje naar mij schoof en zei ‘You, didi’ (ik weer smelten! :)). En tot slot gingen we nog een jeansbroekje en een sweater met capuchon voor hem kopen. Hij wist meteen welke broek hij wou en die paste als gegoten. De sweater was mijn keuze maar van het moment dat hij zijn cap opzette, was hij helemaal verkocht. Eigenlijk zag hij er een beetje als een kleine gangster uit maar dat past wel bij hem vind ik :)

We kochten nog een sapje voor hem voor onderweg en namen de taxi terug naar het home (gezien het nog steeds regende en de afstand terug op zo’n moment behoorlijk lang is), alwaar hij het hele huis rondliep om zijn nieuwe outfit te showen en luidkeels te verkondigen dat hij die van zijn ‘godmother’ had gekregen. Zelden een kind zo zien stralen!

Gunther, die in het home op ons had gewacht, en ik keken vertederd toe vanachter het raam van het klaslokaal terwijl hij zich langs alle kanten liet keuren door de rest van de bende.

Eindrekening voor ons:

3,2 euro voor een nieuw paar schoenen

4,75 euro voor ons middagmaal

2 euro voor de paraplu

0,65 euro voor de brownie

0,65 voor het sapje

11 euro voor de jeansbroek en de sweater

Voor dat bedrag zou je het maw elke dag opnieuw herhalen! En nu begrijpen jullie ook waarom ik zoveel moeite heb om iets niet voor hem te kopen. Het kost gewoon niets en ik besef maar al te goed hoe klein de kans is dat ik hem ooit nog eens ‘live’ terug zie.

Daarom hebben we hem intussen ook nog een nieuw paar crocs voor nog geen 4 euro gekocht en een nieuw autootje voor 2 euro. (Ietsje steviger deze keer!) Gunther heeft me moeten tegenhouden om hem niet nog een Spidermanbokshand (waar ik nog steeds spijt van heb dat ik hem niet heb gekocht!), een petje en een nieuw T-shirt te kopen.

Het zou er waarschijnlijk over zijn maar kijk eens hoe weinig dat dat voor ons kost, terwijl dat voor hen net zoveel kost.

Zaterdag nemen we hem nog dus nog eens samen mee op restaurant. Ik wil dat Gunther het ook eens heeft meegemaakt :) We kopen hem dan sowieso nog een nieuwe boekentas, die hij al heeft aangeduid en die ook weer maar iets van een 3,5 euro kost. En Gunther weet het nog niet, maar ik ben vastbesloten hem nog 1 laatste cadeau te laten kiezen, dat hij dan krijgt als wij vertrekken. Ik ga alleen proberen dat het iets wordt, dat niet na 1 dag kapot gaat zijn en waar hij ietsje langer plezier van heeft. :D

Btw: er zijn nog enkele kinderen die een sponsor kunnen gebruiken in Shangrila Home. Als er iemand zich geroepen voelt? Bikal voor 30 euro per maand, een ongelooflijk lieve jongen. En Ilan, is een heel grappig kereltje en heeft ook nog helemaal geen peter of meter. Je bepaalt zelf hoeveel je per maand wil storten voor zo’n kind, met een maximumbedrag van 60 euro dus.

Meer info vind je op www.shangrilahome.org, onder de rubriek ‘Kind zoekt sponsor’.

En voor degenen die het echt zien zitten en zouden wensen dat wij dat kind een leuke dag bezorgen, laat het ons maar weten hoeveel jullie wensen te sponsoren, dan schieten wij wel voor en zorgen dat dat kind een onvergetelijke dag krijgt! J

donderdag 16 juni

Het leven is anders als je voor langere tijd in het buitenland verblijft. Zo wordt de levensduur van gebruiksvoorwerpen plots een pak overzichtelijker.

Een potje Thera-Med tandpasta gaat 1,5 maand mee, een deo-rollstick zal de 2 maanden net wel halen. De grote tube shampoo/zeep van Bodysol ging nog geen maand mee, grote reisaanrader overigens wegens zeer handige spuitflacon die je ondersteboven aan de douchestang kan hangen zonder dat de zeep eruit loopt en navulbaar (bij de apotheek! ;))

We hadden een klein en een groot doosje oordopjes uit was, waarvan ik schat dat ze net voldoende zullen blijken voor de totaalreis. Rekening houdend met het feit dat je ze telkens na ongeveer 1,5-2 weken vervangt.

En kleren, dat is ook weer een heel ander verhaal. Veel reizigers zeggen zo weinig mogelijk mee te nemen naar Azië omdat alles er spotgoedkoop is. Ja, dat is zo, dus neem een minimum mee. Wij hebben dat niet gedaan, maar ook niet overdreven. Je neemt best zo multifunctioneel mogelijk mee. Voor mannen zijn dat bv. lange broeken die je kan afritsen, voor vrouwen zijn dat bv. tunieken die je met of zonder legging (bv. voor het strand) kan dragen. Sjaals zijn ook multifunctioneel. Ze kunnen dienen om je warm te houden, te beschermen tegen regen of zon, als sarong op het strand, om iets in te pakken of als picknickdeken.

We hebben ook een paar van onze lievelingskledingsstukken meegenomen. Dit wordt meestal afgeraden maar wij voelen ons er net iets prettiger door. Ja, de kan is groot dat we het grootste deel gaan moeten weggooien voor we terug richting thuis vertrekken maar ze hebben tegen dan hun dienst wel weer dan voldoende bewezen.

Waar we een T-shirt of short thuis misschien sneller wegsmijten als er een scheur of een gat is, laten we ze hier opnieuw en opnieuw herstellen door de didi’s. Naaien en stikken zijn immers vaardigheden die hier nog steeds van generatie tot generatie worden doorgegeven. Als je met kinderen bezig bent, scheuren je kleren sneller, worden ellenlang uitgeleerd, besmeurd met snot en speeksel, … het doet ons allemaal niets meer als we de zoveelste keer aan een uitgebreide was moeten beginnen na onze shifts. En die was is natuurlijk ook een van de redenen waarom onze spullen sneller slijten. We doen de handwas met vrij krachtige zeep en borstels en dat blijkt toch een bijzonder groot verschil met de thuis zo gemakkelijke wasmachines. Het drogen in de zon is dan wel een pak ecologischer maar maakt ook weer dat de kleren sneller van hun kleuren verliezen als je ze te lang laat hangen.

En wat maakt het ons nog als ons T-shirt niet matcht met onze broek?

De Nepalezen lopen hier rond in alle mogelijke kleurcombinaties en prints en plots denk je. Hey, ik zou zeker wel een groene tuniek op een knalroze broek kunnen dragen en het is nog mooi ook.

Ik heb overigens ook al een paar spullen laten maken. Voor 11 euro kocht ik een stoffencombinatie die voor 3 euro werden omgetoverd in een harembroek, een kurta (overgooier) en een afgezette sjaal. Een authentieke Nepalese outfit dus.

Op dit moment heb ik nog een andere kurta in de maak voor 3 euro en een rok waarvan ik de prijs nog niet weet mar die waarschijnlijk rond de 2 euro zal kosten. Het hoeft zo moeilijk allemaal niet te zijn, toch? :)

woensdag 15 juni 2011

In Nepal…

Snuiten mensen hun neus niet in een zakdoek maar trekken hun snot op door hun neus en rochelen het uit op straat, mét bijbehorende geluiden

Sjouwen vrouwen kilometers ver met manden vol bakstenen in een mand op hun rug, voortgetrokken met een stoffen band rond hun voorhoofd, waardoor ze tegen hun 60^ste zo krom lopen als een boog

Lopen mannen hand in hand en arm in arm maar is lichamelijk contact tussen mannen en vrouwen op straat uit den boze

Pikken de kippen de vlooien uit de pels van de schurftige honden, die meestal totaal verwaarloosd en met etterende wonden door de straten dolen

Slaan mannen vrouwen met een bamboestok midden op straat en niemand reageert

Razen motors, bussen en vrachtwagens rakelings langs elkaar zonder dat er 1 verkeersregel in acht wordt genomen, met uitzonderingen van het links rijden dan

Weerklinkt bij elk vallen van de avond een uren durende serenade van straathonden die door de stad lijkt te trekken als een Mexican Wave

Gooien mensen zakken popcorn en snoep op een hoop middenin een cirkel zingende monniken

Wandelen mensen drie keer rond de grote stupa van Kathmandu en gooien zich elke twee meter horizontaal ter aarde om een gelukkig leven af te smeken

Duurt een begrafenis minstens 7 dagen en lopen familie en vrienden gedurende deze hele periode de deur plat met tonnen eten en liters olie voor de kaarsjes die ze ontsteken

Kunnen dorpsjongens van 8 jaar van huis weglopen omdat ze geen zin hebben om te studeren en nooit niks meer van zich laten horen doordat er in hun dorp geen communicatie mogelijk is

Snuiven kinderen van 9 jaar lijm op straat en roken marihuana

Gaan de mensen rond 21u slapen en staan om 5u ’s morgens op

Valt de elektriciteit uit op de gekste momenten

Verkopen honderden winkeltjes dezelfde nutteloze dingen die voornamelijk uit frisdrank en noedels lijken te bestaan

Hebben ze een feestdag voor elke heilige die een scheet laat

Hebben ze een banda oftewel staking voor elke heilige die geen scheet laat. Meestal weet je pas de dag zelf of het nu wel geen staking is. Op deze dag sluiten de meeste winkels en rijdt er zo goed als geen verkeer meer.

Springen mensen op en van rijdende bussen

Laten mama’s hun kinderen hun behoefte doen langs de berm of eender waar het op dat moment uitkomt. Op het platteland doe ook de volwassenen het ‘out in the open’

Is 10 euro al veel geld

Dragen veel baby’s en kleine kinderen geen onderbroek

Kan een stralende zon op 5 minuten omslaan in een tropische regenstorm

Lijkt het of iedereen van jongsafaan een ambacht kent, waarbij kleermaker, slager en winkelier de boventoon voeren

Staan straathonden de hele dag op wacht voor de slagers die hun met vliegen bezette vlees uitstallen in de openlucht

Zijn cola en chocolade voor veel mensen een traktatie

Loopt iedereen op slippers of flipflops

Wordt geld ingezet door de leraars op de voetbalmatchen van hun leerlingen

Zegt niemand van nature uit ‘dank u’ (daynebat in het Nepalees)

Moeten vrouwen hun schouders bedekken als ze buiten komen maar mogen wel hun kind de borst geven en plein public

Kopen de mensen hun groenten en fruit meestal per kilo

Liggen de bedelaars, blinden en gehandicapten op de feestdagen in ene lave cirkel rond de grote stupa

Toeteren auto’s de hele dag door hun aankomst aan

Lopen elke dag duizenden mensen rond de grote stupa terwijl ze hun vingers laten glijden langs de houten gebedkraaltjes rond hun hals of hun pols

Smaken fruit, groenten en kip zoveel verser en lekkerder dan in België

Biedt bijna elk restaurant naast Nepali gerechten, dezelfde internationale gerechten als pizza, pasta carbonara, friet en chow mein

Is het eten van momo’s, , vergelijkbaar met Chinese dim sums of dumplings, een absolute aanrader

Vind je een Belgische frituur terug in Thamel

Aarzelen mensen niet om hun kinderen een flinke oorveeg te geven, aan hun oren te trekken, een stamp tegen hun gat te geven of hen in de hoek te zetten

Wordt over elke prijs onderhandelt, zelfs als het een kilo patatten betreft

Dragen alle kinderen uniformen naar school

Dragen de meeste hindoes een tika op hun voorhoofd, die in sommige gevallen een opgekleefde ronde stip is maar in veel gevallen ook en gekleurde klonter verf, deze wordt aangebracht op d eplaats waar het ‘derde’ oog’ zou moeten zitten

Verbranden de hindoes hun lijken in Pashupatinath, langs de Bagmati rivier die uitmondt in de heilige Ganges rivier in India

Lopen koeien en geiten los over de straat

Ruiken bepaalde gedeelten indringend naar uitwerpselen

Zorg je best voor een muskietennnet

Werken de meeste mensen bij geen of zeer slecht licht, wat ongetwijfeld verklaart waarom er zoveel Nepalezen oogproblemen hebben of simpelweg blind worden

Kan je maar beter geen kanker krijgen want er blijkt maar 1 bestralingsmachine te zijn in het ganse land

Wat ik leer over mezelf in Nepal

Niets compleet nieuws dat is zeker. Wel verbeteringen va hetgeen ik al een tijdje wist, of tenminste, een poging tot. En daarbij voeren twee karaktereigenschappen de boventoon: de controle en het ongeduld.

Aan beide probeer ik te werken. En dat is niet altijd evident.

Ik heb gemerkt dat ik het effectief altijd op mijn manier wil doen (met dank aan ettelijke discussies met mijn wederhelft, waarvoor dank) en dat ik het in veel gevallen denk beter te kunnen of te weten dan anderen. Ik doe dat nooit met slechte bedoelingen maar gewoon omdat ik de neiging heb om anderen iets bij te brengen en omdat ik het gewend ben om de dingen zelfstandig aan te pakken. Ik ben nu eenmaal geen teamplayer, dat ben ik nooit geweest. (Een van de dingen waar ik dan wel 100% in verschil van Gunther :))

Gunther loopt daar soms van tegen de kast op dus nu ben ik mijn aan het oefenen in het vragen: ‘Schat, mag ik een suggestie doen?’ ipv ongevraagd mijn mening te geven.

Zoals ik al zei, niet evident :)

Het ongeduld wordt ook effectief op de proef gesteld. Zeker in een land als Nepal waar de mentaliteit heerst van: als het vandaag niet is, is het morgen wel. Maar opnieuw, het is een leerproces. Je gaat geen eigenschap die je je hele leven hebt gehanteerd van de ene dag op de andere omgooien. Ik zal waarschijnlijk altijd wel een ‘felle’ zijn maar ik ben ervan overtuigd dat het mij gaat lukken om dat meer en meer in te perken en ietwat te laten verzachten. Het is de passie voor het leven die drijft en die maakt dat ik extra intens in alles opga, iets waar Gunther dan weer iets meer naar tracht te streven.

En ik leer beter naar mijn lichaam luisteren. Ik wist al langer dat men mij met rust moet laten als ik moe ben maar hier word je met al je ‘défauts’ dubbel zo hard geconfronteerd. Er is geen ontsnappen meer mogelijk. Dit is wie je bent. Als je bent ‘afgesneden’ van degenen die voor een groot stuk mee je leven bepalen en vaak ook een deel van je gedragspatronen, word je terug geconfronteerd met de essentie. Wie ben jij? En dat is zeer tweeledig. Zo maakt het feit dat ik ongeduldig ben, dat ik enorm snel reageer op opportuniteiten maar maakt het ook dat ik andere mensen de mogelijkheid niet geef om hun kans te wagen. Een beetje survival of the fittest als het ware.

En zo is het feit dat ik een controlefreak ben, positief omdat ik altijd een plan B, C en zelfs D voorhanden heb als er ook maar het geringste misloopt, maar laat het soms minder ruimte voor onverwachte kansen.

Heel verwarrend allemaal. Ik worstel er bij momenten nog heel erg mee. Zo had ik het vorige week heel moeilijk met het feit dat ik zo’n regelteef ben, terwijl ik nu volle bak bezig ben met de deadline van babymag (volgende maandag) en deze eigenschap van mij daar weer helemaal tot zijn recht komt. Ik bruis, borrel en loop over van creativiteit en ideeën.

Hoewel het mij soms onwaarschijnlijk veel stress geeft om van hieruit het magazine te maken, geeft het mij aan de andere kant heel erg veel voldoening om te kunnen werken. En te weten dat je weer een product aan het vervaardigen bent dat je over een paar maanden kan openslaan en doorbladeren.

Soit, genoeg geleuterd, duty calls en er staan mij weer een aantal na te lezen vertalingen en PDF’s te wachten as we speak.

Woensdag 8 juni 2011

Gunther:

Wij verblijven sinds gisteren namiddag in het Dwarika’s hotel in Kathmandu. Nathalie had hun een tweetal weken geleden een mailtje gestuurd nadat wij hun gegevens toevallig waren tegengekomen in de trotter. Het speciale aan dit hotel is dat het eigenlijk een museum is van Newari houtsnijwerk (12^de en 13^de eeuw) dat van over het hele land verzameld is en hier in het hotel verwerkt is als ramen, steunpilaren, stoelen,… Ik denk dat het een van de duurste hotels van de hoofdstad is maar aangezien Nathalie er een artikel over schrijft mogen wij hier voor 2 nachten verblijven. De rust en luxe is hier zo zalig, terug een warme douche, een zacht bed en slapen zonder oordopjes. Gisteravond was er een 6-gangen diner van Nepalese specialiteiten samen met 2 mensen van het hotel en vandaag hebben wij het heel rustig aan gedaan. Buiten wat aan het zwembad liggen, is er niet veel gebeurd. Het contrast is dus weer heel groot maar het blijkt voor ons toch wel nodig te zijn om af en toe even te ontsnappen uit de drukte bij ons, waar er overdag constant verkeer is en ’s nachts constant honden blaffen waardoor er nooit echt stilte is. Het zaligste hier, is dat wij de deur van ons kamer kunnen dichtdoen en het dan volledig stil is. Wie had dat gedacht dat ik Nathalie nog ooit dankbaar ging zijn voor de stilte die ze brengt in mijn leven J.

Morgenvroeg gaan wij terug want morgenmiddag hebben wij onze volgende shift in het weeshuis. Mij valt het daar steeds beter en beter mee, ik denk omdat ik nu de kinderen beter begin te kennen en dan ook beter weet hoe met hun om te gaan.

Het eten geven aan de baby’s blijft wel elke keer een strijd omdat zij zo snel zijn afgeleid en wij hun constant moeten zeggen om door te eten. Bij elke maaltijd is er dan ook minstens een kind dat aan het wenen is of gestraft moet worden. En alhoewel het een fijne, leerrijke ervaring is en er heel toffe, spontane kinderen bij zijn, kan ik mij niet voorstellen dat ik dit echt als werk zou doen, ook niet in België. Eigenlijk is dat een van de dingen die ik hier vrij snel beseft heb, namelijk dat mijn werk in België als boekhouder toch wel het gene is wat ik echt graag doe. Hoewel ik soms het gevoel heb dat het allemaal zo nutteloos is en ik niet altijd vind dat ik er veel voldoening uithaal, besef ik nu toch wel dat dat het werk is dat ik het liefst doe . Hier met de kinderen bezig zijn geeft wel meer voldoening en geeft het gevoel dat je echt iemand aan het helpen bent, maar het vreemde is dat dit niet voldoende is; ik heb niet het gevoel dat ik mijn ding hier kwijt kan. Ik denk dan ook dat als wij thuis terug gesetteld zijn ik ga uitkijken of ik af en toe ergens wat vrijwilligerswerk kan doen, zo kan ik de job doen die ik graag doe en daarnaast voldoening vinden in het vrijwilligerswerk, best of both worlds lijkt mij!

Baaldag

Na al die fantastische verhalen over spelende kinderen, zwemmen met olifanten, junglasafari’s en duizelingwekkende bergtoppen, zijn er natuurlijk ook downmomenten. Los van degene als et een familielid in België sterft, that is.

Vandaag is er zo eentje.

De twee laatste posten waren weer oververmoeiend. En ik weet soms echt niet waar dat het meeste aan ligt. Is het het feit dat die troep kinderen zo ongelooflijk luidruchtig kan zijn? Het feit dat het weeshuis maar liefst 68 trappen heeft, die we meermaals per dag op en af lopen, het feit dat je telkens weer beneveld wordt door de stank van urine en kak die je neusgaten penetreert, telkens je langs de badkamers loopt. Of is het Kathmandu in het algemeen dat daar een belangrijke rol in speelt?

Het is hier nooit maar nooit een keer rustig. 24 uur lang worden je zintuigen geprikkeld en aangevallen door een leger aan geluiden. Ik heb momenteel een bloedhekel aan honden, aangezien ze me soms halve nachten wakker houden. Ik heb meer dan eens een halve Valium geslikt om de nacht door te komen, terwijl ik daar thuis nog nooit nood aan heb gehad. En dan zwijg ik van de keren dat we al ziek zijn geweest hier.

Het begon bij beide met buikloop, daarna ging het over na een zware verkoudheid (met tonnen slijm) en daarna een zere keel. Toen alles gedaan was, begonnen de slijmen weer. Gunther heeft ook al een keer last gehad van migraine en is nu zelfs naar de dokter omdat hij pijn heeft aan zijn long.

Ikzelf blijf zakdoeken verbruiken aan de lopende band. En dat slecht slapen wordt me soms echt te veel. Intussen is de temperatuur hier weer stevig opgelopen en liggen we gewoon naakt op onze lakens te zweten ’s avonds. De oordoppen komen ons letterlijk de oren uit en beginnen intussen gewoon zeer te doen door het feit dat we ze élké nacht in hebben.

Soit, een mindere dag dus. Het kan hier, net zoals thuis J We kijken nu gewoon weer uit naar onze twee overnachtingen in het Dwarikas hotel die ik ga doen in het kader van 1 van mijn artikels.

Het is een luxe designhotel dus ik neem aan dat ze op zijn minst gevrijwaard zijn van straatlawaai. Maar eerst, nog twee posten te gaan…

Zondag 5 juni 2011

Gunther:

Vandaag weer een straffe stoot van het Nepalees organisatietalent meegemaakt. Het wasopeningsceremonie van het scholentornooi in Kathmandu en om 6 uur deze morgen werden wij aan de school verwacht om met de bus naar het stadion te gaan waar ongeveer 150 schoolploegen aanwezig zouden zijn. Ik dus om 5 uur op zodat ik om kwart voor 6 aan het weeshuis was. Daar begon het al, eer iedereen klaar was om te vertrekken was het kwart na 6. Aan school aangekomen bleek dan dat wij niet de enige laatkomers waren, we waren zelfs nog vroeg, tegen 7 uur was iedereen er en na wat groepsfoto’s (waar ik ook op mocht als coach) konden we eindelijk vertrekken. De meisjes en jongens van 14 tot 16 jaar, die niet meespeelden in de schoolploeg, gingen ook mee om in de tribune te supporteren, dus ik met een veertigtal kinderen, 2 leerkrachten en de schooldirecteur de bus op naar het stadion. Het was een rit van ongeveer en half uur waarop ik mij gewoon ziek heb gelachen. De chauffeur zette keihard Nepalese muziek op en in de middengang begonnen er te dansen met de leerkrachten als grote voortrekkers. Hilarisch gewoon hoe de leerkrachten samen met hun leerlingen aan het dansen waren. Als dat zo in België zou gebeuren, werden er klachten voor pedofilie ingediend denk ik, maar hier raken de mensen elkaar veel meer aan en hebben ze veel minder personal space en is het allemaal heel normaal. Ik zat samen met de directeur helemaal van voor foto’s te maken en het schouwspel aan te zien, maar het kon dus niet uitblijven dat wij ook op de dansvloer werden getrokken en zo stond ik op een zeker moment in de middengang in de bus te dansen op Nepalese muziek. Toch echt één van de momenten die ik nooit zal vergeten! En maar goed dat de directeur even houterig was als ik, dat maakte het toch iets minder genant ☺. Aangekomen aan het stadion bleek dat de ceremonie verzet was en dat wij blijkbaar als enige school daar niet van op de hoogte waren, iedereen dus teleurgesteld en de directeur serieus gegeneerd naar mij toe. Ze dachten dan als vervanging een museum te gaan bezoeken. Het enige probleem was dat het nog maar 8 uur was en het museum opende pas om 10 uur. Gevolg : iedereen de bus weer op en terug naar school, de terugreis was dan ook een stuk rustiger. Wanneer de openingsceremonie nu wel is wist niemand, hopelijk is het nog deze maand en kan ik ook nog minstens één match meemaken zodat ik kan zien of mijn trainingen iets hebben opgeleverd ☺.

Zondag 29 mei

Nog een paar dagen en we zijn al een maand hier!

We hebben er net weer twee shifts opzitten. Ook weer redelijk vermoeiend omdat het 1 weekenddag is geweest + 1 feestdag. Ik heb geen idee welke feestdag het hier vandaag is maar da’s typisch Nepalees blijkbaar. Ze hebben hier wel 100 feesten!

Gunther is daarnet naar de voetbal vertrokken en ik ga zo meteen boudha in om op internet te kunnen. Ik heb immers nog een paar artikels die al dringend vertrokken hadden moeten zijn.

Gisterenmorgen ben ik nog snel mijn haar gaan laten knippen (sorry Kev, ik was het assymetrische echt al beu J) en dat was wel hilarisch. Die vrouw zei nadat ik mijne uitleg had gedaan: ‘Ah, you want horsetail?’ :D

Gunther en ik hebben er vandaag nog wat extra aan proberen te scheren maar het ging zodanig met kappen en brokken dat we d’r maar mee gestopt zijn. Ik zoek me in Sydney dan wel terug ne fatsoenlijke kapper zeker.

Soit, het was wel plezant vandaag. Ik heb bootjes en papieren vormpjes geplooid tot in het oneindige en ik ben bijna over mijne nek gegaan vanmorgen toen drie van de kleintjes tegelijk naar de grote wc moesten. Sulab kwam er net vanaf met zijn billen nog vol en Vijay wilde erop maar Sulab had zelfs de rand vol gesmeerd. Intussen zat Nima op een potje erlangs en had er zo goed als zijn mouwen in hangen. Zo ne vettige nest man. Heb een paar keer serieus moeten slikken.

Trouwens over vettige nest gesproken, onze medebewoonster kan er anders ook wat van. Zo dikwijls dat ik hier mijn woorden al heb ingeslikt! En nu laat ik het gewoon want tegen de 5^de juni is ze toch weg.

Sowieso is Gunther van ons twee de properste, wat niet betekent dat ik slordig of vuil ben, ik ben alleen soms wat chaotischer. V. daarentegen, die begrijp ik echt niet. Ik denk echt dat het kind nog thuis woont en dat mama alles achter haar gat opruimt. Elke keer als wij thuis komen, liggen haar spullen overal. En dan bedoel ik echt overal: in de twee zetels, op de stoelen, op de tafels, op ons bed, op de grond, …

Haar MP3-speler steekt altijd in. Wat ik een onnodige verspilling van energie vind. Een chocopot met een afgelikt mes erop. Broodkruimels overal. En dan zwijg ik nog van dingen als de WC, die ze volgens mij nog nooit schoongemaakt heeft. Aangezien onze WC niet doorspoelt, moeten we er na een groot toilet een emmer (of twee) water achtergooien maar dat is voor haar precies al teveel moeite.

Er lag een zak met natte kleren al 3 weken te schimmelen op het dak, toen bleek dat het haar trekkerskleren waren, die ze volgens eigen zeggen kwijt was. En zo kan ik nog wel even verdergaan. Maar dat ga ik dus niet doen. Het is er uit nu en over een paar dagen is ze weg.

Good riddance! Het eerste wat we hier dus gaan doen dan, is een grote schoonmaak.

Kwestie van eindelijk wat dingen te kunnen weggooien die al lang weg hadden moeten zijn.

Maar om misschien toch nog even op de ‘vettige toer’ verder te gaan. Er zitten er daar een paar sjarels tussen zunne. Furba bijvoorbeeld, is het dochtertje van 1 van de didi’s. Ze is ongeveer 2,5 en ze hebben onlangs haar haren moeten afscheren omdat die constant vol luizen zaten. Vorige week is Gunther dan met de kam langs haar broskopke gegaan, bleek dat daar nog steeds luizen in zaten. Geen idee waar die mannen zich aan vastgehouden hebben. Over Furba had Wim overigens ook nog een paar straffe verhalen. Hij heeft ze al eens gevonden terwijl ze ergens op een tafel had gepist en ze dat aan het oplikken was en vorige week betrapte hij haar toen ze de WC-borstel aan het aflikken was. Haar moeder Vishnu, die een superfijn maar beetje geschift mens is, stond erbij en keek ernaar. :S Man man man!

En snottebellen, da’s nog zoiets. Die kleintjes hangen meestal vol. En dan bedoel ik niet een snottebelleke zoals Belgische kindjes vaak hebben maar gewoon vol. Sulab zijn gezicht hangt meestal voor de helft vol met opgedroogd snot in alle kleuren. Furba heeft meestal van die monsterlijke groene bollen bijna die van haar neusgaten tot in haar mond lopen. Als het kind dan nog begint te blèten, is het helemaal een schoon zicht.

Nima daarentegen, onderscheidt zich van de rest door zijn wel heel bijzondere eetgewoonten. Het kind is potdoof en zelfs met een hoorapparaat hoort hij precies nog niets; Of doet alsof. Hij zal iets van een drie jaar oud zijn en elke maaltijd met hem is een soort van wedstrijd. Hij vergelijkt eerst zijn kommetje met de rest van de tafel en dan vliegt hij daarop alsof hij nooit geen eten meer gaat krijgen. Hij toont telkens trots zijn lepel die boordevol rijst dal bhat zit en propt die dan volledig in zijn mond, terwijl de korrels rijst naar overal vliegen. De tafel ziet er achteraf uit als een slagveld, om over het kind zelf nog niet te spreken. Natuurlijk verslikt hij zich dan elke keer wel eens en geeft dan gewoon het eten terug in zijn kommetje, waarna hij het doodleuk opnieuw in zijn mond steekt.

Ik kan jullie alvast zeggen dat onze grenzen qua hygiëne meermaals verkracht zijn geweest en we er op de lange duur zelfs immuun voor lijken te worden.

Ik geef toe dat ik meer dan eens mijn hoofd heb gedraaid als ik weer eens iets zag gebeuren dat er volledig over was. Je kan je daar gewoon niet in blijven opjagen.

Sowieso leven de Nepalezen anders dan wij. Ze spuwen op straat, (ze snuiten nooit hun neus) rochelen luidruchtig, eten vaak met hun rechterhand en ‘vegen’ met hun linker, en nog een paar van die dingen.

Ook de gedragsregels zijn soms bijzonder grappig en bij de haren getrokken. Zo laten vrouwen normaal gezien geen blote schouders zien maar lopen de meesten dan wel met een blote Michelinbuik. Homoseksualiteit is blijkbaar niet echt aanvaard maar mannen lopen hier wel, net zoals in de moslimcultuur, constant hand in hand en zitten soms zelfs op elkaars schoot.

Gunther:

De voorbije shift vielen mij ook nogal zwaar, ben al een week verkouden waardoor ademen moeilijker gaat en dan steeds die trappen op en af. Maar denk dan maar dat ik in augustus blij zal zijn met al die conditietraining hier J. Wij zijn hier eigenlijk al vrij veel ziek geweest, hebben alle twee al last gehad van onze darmen, maar die zijn nu precies toch aangepast. Daarnaast hebben wij ook geregeld last van neus en keel wat volgens mij vooral komt door de slechte kwaliteit van lucht hier, de auto’s en moto’s die hier rond rijden stoten het één en ander uit van gassen, veel mensen dragen hier dan ook een mondmasker. In België zouden ze denken dat je een overval gaat plegen, maar hier is het dus normaal om zo rond te lopen.

Qua vettige verhalen was het bij mij vandaag ook weer plezant. Tijdens het eten moest Furba ineens pipi doen en natuurlijk is er dan nog minstens één iemand anders die dan ook moet, dus deze keer ging Sulab mee. Ik zet Furba op het wc en zeg tegen Sulab dat hij in het potje dat ook in de WC stond pipi kon doen. Hij gaat er naar toe, maar ipv zijn broek af te trekken begint hij gewoon te pissen in zijn broek terwijl hij voor het potje staat. Hup zijn broek en onderbroek dus uit en ander aan, wou hij zijn sandalen toch niet meer aan doen zeker omdat die ook vol pis hingen zeker! Geen probleem, ik spoel die rap af onder de kraan en verder. Nu ik er aan denk, zijn benen hingen ook vol maar die ben ik vergeten te wassen. Ach woensdag mogen ze toch douchen en dan is dat er ook weer af :).

Wij hebben vanuit België ook wat ballonnen meegenomen en als ze een vrije dag hebben nemen wij er een aantal mee naar het home om de kleinsten wat bezig te houden. Het is dan ook altijd grappig dat zij daar eerst op zeveren, op de grond laten vallen, de hond er af en toe is op bijt en aan likt en dan bij mij afkomen om ze op te blazen. Welke ziektes ik daardoor al heb opgelopen wil ik zelf al niet meer weten.