Maandag 11 juli

Eerst en vooral: gelukkige verjaardag mama! ☺
Het is alweer even geleden dat we geblogd hebben. Het is niet dat het niet makkelijk is (we hebben vaak genoeg campings met internet) maar we hebben natuurlijk een pak meer dingen te zien en te doen.
We hebben allebei nagenoeg geen ervaring met kamperen dus het is een behoorlijk avontuur en een dat ons wel aanstaat. Ik vind niets leuker dan ideeën te bedenken om de ultieme camper te ontwerpen. Gunther zegt dat ik dat dan maar moet doen maar het lijkt een beetje een gek idee. ☺

Onze eerste nacht hebben we in Katoomba in de Blue Mountains doorgebracht. De bergen heten zo omdat er een blauwe waas op hangt, wat heeft te maken met 1 of ander natuurkundig fenomeen.
De Blue Mountains zijn eigenlijk 1 uitgestrekt natuurdomein waar je ettelijke dagen in kan rondwandelen maar wij gingen gewoon even kijken naar de Katoomba Falls en namen The Three Sisters, drie rotsen die genoemd werden naar een oude Aboriginal legende die verhaalt over een man die zijn drie dochters liet omtoveren tot rotsen om hun eer te beschermen tegen een vijandige stam maar toen de stam weg trok was de tovenaar overleden en waren d emeidjes gedoemd om eeuwig als rotsen naast elkaar te staan. Ook jet uitzicht over de Jameson Valley met zijn door de zon belichte zandstenen kliffen is vrij spectaculair en je kan doorheen de vallei en over de boomtoppen heen glijden met een skylift.

We reden van daaruit door en hadden nog niet echt een idee waar we de volgende nacht zouden stoppen, toen we halt hielden in het Grey Gums Café, een wegcafé in Putty. De dame ter plaatse was bijzonder behulpzaam en vroeg ons of we naar The Hunter Valley gingen. Wij vroegen een beetje beschaamd wat dat dan wel was en zij vertelde dat deze streek 1 van de bekendste was in Australië voor oa. wijnmakerij.
Nu wil het lot dat ik nog geen half uur ervoor tegen Gunther had gezegd dat ik ook graag een wijngaard wilde bezoeken en lap, het lot antwoordde al ☺
We besloten dus de nacht door te brengen in Cessnock, midden in The Hunter valley, temidden van honderden wijngaarden, in alle formaten.
De plaats bleek zo een beetje het gastronomische walhalla van New South Wales te zijn (@ Inge Ooghe: dit is definitely de plaats waar je naar op zoek bent! ;))
We bezochten de Drayton winery, 1 van de oudste van de streek, daterend uit 1860 (vergeet niet dat het verleden van Australië niet zo ver terug gaat als dat van Europa!) en we kregen zowaar een persoonlijke toer van 1 van de managers doorheen de 2300 are grote wijngaard. In de Hunter Vallery hebben de wijnbouwers zich in de eerste plaats bekwaamd in Semillon en Chiraz, maar intussen begint ook de Chardonnay meer en meer zijn plaats te veroveren. We mochten alvast de verschillende soorten proeven en lieten ons dat graag welgevallen. Van daaruit besloten we door te rijden na The Cheese Makery, waar we ons een veel te dure pot mosterd kochten. Hij kostte maar liefst 15 AUS $ maar bleek met een mix van rozemarijn en look wel de lekkerste ooit te zijn en naar de Olive Mill Café voor een pot heerlijke homemade olives. Allemaal ideaal voor de kaasschotel die we gepland hadden voor onze lunch! ☺

Ook in de Olive Mill kregen we nog een kleine toer van de manager (wat een perskaart al niet kan doen hé! ;)) maar toen was het weer hoog tijd om door te trekken. We hadden van ons camperverhuurbedrijf Apollo de tip gekregen om naar Port Stephens te rijden. Een van de vakantieoorden van de mensen die in Sydney wonen, aangezien het maar op iets dan twee uur rijden ligt als je rechtstreeks rijdt (en niet zoals ons een omweggetje maakt via The Hunter Valley). Allemaal goed natuurlijk, ware het niet dat Port Stephens een hele range aan leuke baaitjes kent, waar je naartoe kan gaan: Anna Bay, Salamander Bay, Nelson Bay (hoofdstadje), Shoal Bay, … We kozen voor de laatste maar stopten eerst in Nelson Bay om info in te winnen over de whale tours die in deze streek zo populair zijn. Gunther had gelezen over Imagine, een ecologische tour operator dus daar hadden we onze zinnen op gezet. Helaas was deze vol geboekt en moesten we een dagje langer wachten dus betaalden we voor twee overnachtingen. Voor de eerste keer sinds onze aankomst in Australië besloten we totaal niets te doen. Het is te zeggen, in de voormiddag beklommen we de Taroomba heuvel met een bijna 360° zicht over de baai dat echt ongelooflijk is. We hoopten stiekem een walvis of een paar dolfijnen te zien omdat we van 1 van de gasten hadden gehoord dat die dat geluk de vorige dag gehad had.
Helaas was dat voor ons niet het geval dus legden we ons voor de rest van de dag te rusten in de camper (het was buiten helaas nog net te fris om te kunnen zonnebaden). ’s Avonds deden we nog een korte wandeling naar Nelson Bay en uiteindelijk besloten we nog eens ‘uit’ te gaan eten, nieuwsgierig als we waren naar de plaatselijke seafood platters.
Aangezien het zaterdag was, zat alles goed vol en belanden we uiteindelijk in een Italiaans restaurant in Shoal Bay. We dachten dat het maar zo zo ging zijn maar waren aangenaam verrast toen we de eerste keer Stella Artois tegenkwamen, na 2,5 maand zonder Stella een hele leuke apero dus ☺
We besloten ons een keer te laten gaan en opteerden voor de behoorlijk dure seafood platter for two (110 AUS $), een bord Toscaans brood met olijven en een fles Chardonnay uit natuurlijk… The Hunter Valley! ☺
And oh my God, wat een culinair festijn was me dat! We hebben gegeten tot we bijna naar buiten rolden! We kregen daar een immense schotel met verse oesters de dag zelf gevangen), kreeft, grote mosselen, gamba’s, heerlijk verse inktvis, venusschelpjes, … vergezeld van rijkelijk beboterde fetuccine. Man man man! Zelden in mijn leven zo onwaarschijnlijk goed gegeten!
Het kostte wel wat, dat gaan we niet ontkennen, maar het was zijn geld zo hard waard!

De volgende morgen zijn we dan op tijd opgestaan, ik met een lichte kater :S, voor onze walvistocht. Helaas kregen we een telefoontje dat die verzet was naar de namiddag omdat er een probleem was met de versnellingsbak. Dat gaf mij ook wat tijd om te herstellen met de hulp van een Dafalgan. We hadden echter ook al gevoeld dat er een stevige wind stond met als gevolg natuurlijk een woelige zee. Het stond ons niet helemaal aan om onder die omstandigheden te vertrekken, aangezien we allebei nogal een gevoelige maag hebben, maar we gooiden kop/munt en lieten het lot positief beslissen.
We hadden eerst nog een geweldige lunch van verse krab en scampi’s en megagrote frieten en pakten een Touristil als dessert ☺ Op naar de catamaran.
Het eerste stuk was ok omdat we met de golven meegingen, maar net dat deed me al vrezen voor de terugkeer. De stuurlui bleven maar roepen dat we 2 o’clock moesten kijken omdat er ‘big water’ aan het omhoog komen was en het waarschijnlijk ‘a male humpback’ was, maar niemand zag iets. Ik was al bang voor een herhaling van het Ijslandavontuur dat ik met Ken deelde, waarin we ook voor 3 uur op walvistocht vertrokken, niks zagen buiten een paar zeemeeuwen en ongeveer 2,5 uur misselijk over de reling doorbrachten. Het was 1 van de ergste ervaringen in mijn leven.

We tuurden dus over het water om iets te zien en ik was net aan het proberen mijn camera bij te stellen, toen ik vanuit mijn ooghoek iets groots uit het water zag komen en weer neervallen. Ik besefte niet meteen dat het een walvis was waar we naar keken dus ik was spijtig genoeg ook niet snel genoeg voor die foto. Ik heb dan alleen een paar foto’s van zijn rug kunnen nemen, want hij kwam niet meer omhoog en de zee werd té woelig om nog lang daar te blijven.
We togen dus terug naar de kust op een zeer onrustige zee. Het schip ging stevig tekeer en het water spatte alle kanten op waardoor aan iedereen werd gevraagd zich naar het achtersteven te begeven. Ik voelde op dat moment al dat het niet goed ging komen met mijn maag.
Verkleumd en lijkbleek zaten Gunther en ik als twee zielepootjes langs elkaar op de bank van het achterdek. Te mottig om elkaar nog maar aan te kijken. Gunther deed zijn best om zijn concentratie op de horizonlijn te houden maar voor mij was het al te laat. Twee zakjes had ik nodig om mijn volledige maaginhoud terug te geven. Daarna ging het wat beter maar ben ik toch gewoon blijven zitten tot we de haven binnenvoeren. En man, duurde dat lang!